Hiçbir başkan, "taraftar" duygusuyla o koltuğa oturmaz. "Zor günlerde camiaya sahip çıkmak" en fazla sevimli bir maskedir, ki o numaralara kanan taraftar er ya da geç gerçeklerle yüzleşecektir; yüzleşmiyorsa gözlerini sıkı kapatmıştır. Kaldı ki "taraftar zihniyetli" yönetici ne kadar gereklidir, ne kadar doğru bir yapılanmadır ayrı tartışma konusu.
Uzun lafın kısası; -Beşiktaş özelinde değil, Ülke genelinde- hiçbir yönetime sempati duymuyorum. Hepiniz çıkarları doğrultusunda iş yapan profesyonellersiniz. Bazılarınız becerikli, bazılarınız nefes almayı dahi nasıl başarıyor şaşırtıcı.
2004 Yılından beri başımızdaki Demirören çilesi sportif değil, manevi bir yıkımdır. Şöyle bir bakarsanız biri çifte kupalı sezon olmak üzere 6 kupa vardır. Başarılı sayılmaz; ancak bu denli "nefret" yaratacak kadar başarısız da sayılmaz. Bugün koltuğu bırakırken takım iki senedir Avrupa'dan "ülke puanı kazandıran" tek takım olarak net bir şekilde görünüyor örneğin.
Sizden 5 senede; 5 kupa, Avrupa Finalleri, Mükemmel Tesisler, Yıldızlar beklemiyorum.
Seba sonrası Bilgili ve Demirören derken kaybettiğimiz şeyler var. Beşiktaş'ı, Beşiktaş yapan değerler vardı. Bunları anlatmak gereksiz. Her Beşiktaşlı biliyor. Bilmeyen kapıdan girmesin zaten. Ülkenin genel çizgisinde Mafya Bozması yönetimlerin, dünyanın genel çizgisinde futbol dev bir endüstri olduğu gerçeğinden başka bir şey yok. Sizden farklı bir çizgi beklentim gerçekten düşük.
Ancak benim gibi bazı değerleri kupadan, başarıdan, gösterişden önde tutan bir avuç taraftar bile varsa -ki var- ; ağzımıza bal çalsanız yeter. Biraz özkaynak, biraz müşterileşmekten ötesi -veya öncesi. bu kavram çok berbat-; biraz değer kısaca.
İnancınız, Allahınız, Vicdanınız kimseyi ilgilendirmez; ancak Beşiktaş ile ilgili bir şey yaparken Şeref Beylere hesap versin vicdanınız. O konuda rahatsanız, alın meydan sizin olsun.
"Büyük Başkan" sevgisi beklemeyin, saygınızı kaybettirmeyin yeter.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder